Het is twee uur ’s middags maar het lijkt wel avond. Grijze wolken verdringen de laatste zonnestralen. Algauw worden de eerste regendruppels door de harde wind tegen de ramen gesmeten. Ik zie hoe de wind de bomen laat buigen in een soort eenzijdige dans. Buig en terug, buig en terug.
Ik hoefde vandaag het weerbericht niet te checken om te weten dat er storm op komst was. Ik heb mijn eigen, kleine meteorologen in groep 5 zitten. Onbewust geven zij al ruim van tevoren de omslag in het weer aan. Het volume van hun stemmen neemt toe, ik zie wapperende handen, wiebelende benen, onrustige blikken. De storm is er al, alleen de bomen weten het nog niet.
“Als ze zo onrustig zijn, laat ik de muziekles even zitten, hoor!” hoorde ik eens in de wandelgangen. Maar op dit soort momenten loop ik júist naar de muziekkast en haal de boomwhackers, klankstaven en xylofoons tevoorschijn.
“We gaan de rekenles afronden. Rachid en Sanne, halen jullie de rekenboeken op? Stop je overige spullen in je lade.” Ik zoek 'Waaien' op van ZangExpress terwijl met enig kabaal boeken, schriften en pennen in kasten en lades verdwijnen.
“We gaan luisteren naar een nieuw lied. Als je wil, mag je tijdens het luisteren tekenen op een kladblaadje. Je mag ook alleen luisteren.” Wanneer ik de muziek aanzet, hoor ik links en rechts nog potloden tikken en voeten schuiven. Wanneer dit bijna meditatieve lied een halve minuut bezig is, merk ik dat er meer rust ontstaat.
We bespreken na wat de kinderen hoorden. Het lied gaat over de wind en de kinderen kunnen verschillende aspecten uit het lied benoemen waarin ze dit terug hoorden.
Hoewel er goed meegedaan wordt, zie ik nog altijd handen en voeten die willen bewegen. Vooral Thom heeft het lastig. Een tak die tegen het raam waait, zorgt voor lichte opwinding en de concentratie blijkt broos. Ik verdeel de instrumenten over de groep en vertel dat we mee gaan spelen met het lied. Meespelen met de play-along video’s gaat deze groep goed af; ze doen het al sinds groep 3 en bovendien werkt het als een soort videospel. Eerlijk gezegd pikten de kinderen het nog sneller op dan ik!
Thom kijkt verstrooid op wanneer ik hem een klankstaaf geef. De video start. Geconcentreerde blikken richten zich tot het bord. Steeds gelijker spelen de kinderen mee. Ook Thom zit, als betoverd door de klank van zijn klankstaaf, met het puntje van zijn tong tussen zijn lippen mee te spelen. De wind, de regen, de dansende bomen; ze zijn in harmonie in het lokaal, verweven in een muzikale dans.
Het lied eindigt en de kinderen kijken vol trots naar mij en elkaar. “Wat hebben jullie dat knap gedaan! Prachtig gespeeld!” De kinderen stralen. Maar niet door mijn lovende woorden, hoe gemeend ook. De onrust is even verdwenen. Omgezet in een gezamenlijke, muzikale energie. Terwijl we rustig de instrumenten opruimen, gloeit mijn hart na. De kracht van samen muziek maken is weer bewezen.
